INTERVIEWS MET ANDY TIELMAN


ANDY TIELMAN †

"EIGEN WERELD IN DE WANORDE"

(Bron: Artikel Haagsche Courant 21 oktober 1998 door Maaike Oppier)

Een nieuwbouwflat in Scheveningen. De prestigieuze trap in de hal komt uit op galerijen. In het appartement zelf wordt nog eens duidelijk hoe ontwrichtend een verhuizing ook alweer is. Knalgroene ondervloerbedekking omdat het parket op zich laat wachten, matrassen op de grond, tuinstoelen in de woonkamer. Andy Tielman (62) lijkt in de wanorde zijn eigen wereld te hebben. Sommige mensen ontstijgen de materie. Dochter Loraine Jane (2½ jaar, maar in wijsheid een veelvoud ouder) babbelt honderduit. Laat foto's zien, van zichzelf, met mama en papa toen hij elf was met de rest van de familie Tielman op instrumenten. Een lachende jongen met een gitaar. Op de kast van de piano zijn zusje Jane, naar wie zijn dochter is vernoemd. De gelijkenis is schokkend. Carmen, de jonge Duitse vrouw van Andy, zet thee en pakt verse taartpunten uit. "Van hieruit kijk ik precies op het appartement waar mijn moeder heeft gewoond", zegt Andy vanuit zijn tuinstoel. "Dat is een beproeving. Carmen weet precies welk venster het is, ik wil het niet weten". Het is Carmen opgevallen dat het raam elke avond donker blijft. De oude mevrouw Tielman is inmiddels in Indonesië overleden. Ook de rest van de familie en van de Tielman Brothers, de founding fathers van de Nederlandse popmuziek, 'zijn er niet meer' , zegt Andy. "Maar ik voel ze voortdurend in mijn nabijheid. Ze geven mij kracht. Een paar minuten voordat ik de bühne op ga, krijg ik steun van mijn broers. Dan denk ik: of is het maar verbeelding ?". Andy kijkt naar de overkant en glimlacht. "Ik doe het eigenlijk voor hen. Muziek is de cultuur van mijn vader. Van mijn grootvader. Mijn vader diende in Indonesië onder het Nederlandse leger, maar hij had ook een band. Er is altijd muziek geweest bij ons. Ik heb nog een cassettebandje waarop een interview met mijn vader staat. Uit de beginjaren van de Tielman Brothers". "Laatst had ik het er nog met iemand over. Wij zijn geen 'gemaakte' muzikanten. We zijn als kind met muziek opgevoed. Dan kan je niet anders. Het is geen verplichte moet, maar een plezierige moet. Dat is de mooie kant van mijn muziek". Al 50 jaar.
Scheveningen
Tussen Andy Tielman en Scheveningen lopen veel lijntjes. De onnoemelijke successen van de Tielman Brothers in Palais de Dance in de jaren zestig. "We hebben hier veel verkeerd, mijn broers en ik". Maar Andy en Scheveningen horen in meer opzichten bij elkaar. Ze lijken zelfs een beetje op elkaar: de glorieuze jaren, de comeback, de gemiste kansen en de kwetsbaarheid in de herfst en winter. Loraine Jane heeft net verklapt dat papa pijn in zijn rug heeft. Andy lacht verlegen. Hij had het niet willen vertellen, want hij is als de dood om zielig gevonden te worden. En hoewel zijn tanige, getatoeëerde lichaam een kwetsbare indruk maakt, stralen zijn ogen van vitaliteit. "Laatst vroeg iemand hoe lang ik nog ga spelen. Tot ik niet meer sta, heb ik gezegd. De Tielman Brothers zullen nooit verdwijnen, ook al speel ik nu met een andere band. Ik speelde onlangs in Mannheim in de Spoetnik waar wij in 1959 ons eerste optreden in Duitsland hadden. Het was zwaar om daar weer te zijn zonder mijn broers. Maar de mensen in het publiek hadden het over 'rocker zonder verval' en 'je moet tweehonderd jaar worden'. Ik zei: dat ga ik doen". "Het Hollandse publiek heeft mij belangrijk gemaakt. Mensen zeggen: jij en je broers zijn heel belangrijk geweest voor de muziek, maar dat besef je zelf niet. Ik kreeg laatst een fax van iets dat iemand* van Internet had gehaald. Een man in Amerika was op Internet mijn naam tegengekomen en probeert nu met mij in contact te komen. Hij had ons in 1969 ontmoet en een optreden voor ons geregeld in de Ed Sullivan Show, de show waarin ook Elvis is doorgebroken. Maar onze apparatuur was afgebrand in Duitsland en die show is niet doorgegaan. We waren te naïef". "Het is toch Gods wil. Ik kan morgen naar Sydney vliegen. Genoeg werk. Maar wat gebeurd er dan hier, met mijn vrouw en kind ? Er is een Australisch spreekwoord dat zegt: 'het simpelste is altijd het beste'. We zoeken het soms te ver".

* De in het interview beschreven email en de verdere correspondentie met Amerika verliep via mijn Indorock site. Deze informatie is door mij aan Andy overgedragen.

Enkele citaten uit deze correspondentie:

"Many years ago, in 1969, I sponsored Andy on the Ed Sullivan show, to perform on the same show with Ella Fitzgerald"

"I had met him in Zurich, Switzerland earlier, and could absolutely not believe the voice range (with all the imitations and interpretations he could do) in addition to the showmanship with his backup Tielman Brothers".

"Unfortunately, I believe a week or so before he was to make his apearance on the show, all their instruments and everything involved burned in a fire in Germany".

"Andy lost the greatest chance of his career, and the American public were denied an opportunity to listen to that great voice range of his, in addition to his and the Tielman Brothers".

ANDY TIELMAN

"Een jeugdige rocker van 62"
Bron : Algemeen Dagblad, 29 oktober 1998 - door Henk Langerak
Met vertedering kijkt Andy Tielman naar zijn dochtertje Loraine Jane van 2,5 jaar."Toen die kleine werd geboren, werd ik weer wakker. Het was alsof ze zei: Papa, je moet weer spelen, ik moet eten." Hij heeft een lied voor haar geschreven dat haar naam draagt en die naam is ook weer de titel geworden van zijn nieuwste CD, een album met vooral melodische nummers en een gedragen stem. Geen wilde rock 'n roll waarmee Tielman en zijn, broers bekend werden. Andy Tielman (62,) is met dochter en 25 jaar jongere echtgenote Carmen terug in Scheveningen, de plaats die hem na aan het hart ligt. Tielman wijst naar buiten. "Die flat daar. Achter een van de vensters, ik zeg niet welk, zat mijn moeder. Ze is op 84-jarige leeftijd overleden. Een mooie leeftijd, zou je zeggen. Maar het doet mij nog altijd pijn. Ik word hier dagelijks geconfronteerd met herinneringen." Tielman viert zaterdagavond met een groot concert in de Houtrusthallen zijn 50-jarig artiestenbestaan. Tijd dus voor bespiegelingen over het succes dat leuk is, maar ook sporen nalaat. Hij was eerder getrouwd, had al kinderen. Het huwelijk was niet tegen het succes opgewassen. Maar de echte klap kwam een paar jaar geleden toen binnen korte tijd zijn moeder, zijn zusje Loraine en zijn broer Loulou overleden. "Ik was heel erg ziek, alleen niet lichamelijk, begrijp je? Ik wilde niets meer. Die kleine heeft mij er uitgehaald. En mijn vrouw. Die zei: je moet doorgaan; je hebt het je moeder en je zusje beloofd." En dus vernoemde hij zijn dochter naar zijn zusje en heeft hij zich voorgenomen te blijven spelen tot hij er bij neervalt. "Alles om je heen kan vergaan, maar the music never dies, de muziek gaat nooit dood", zegt hij berustend. De muziek troost hem. Hij is met recht een oude, maar vitale rocker aan wie de 62 jaar niet zijn af te zien. "Maar ik doe ook rustiger aan. Verwacht niet dat ik nog buitelingen maak op het podium of met gitaren ga smijten, zoals vroeger." De Tielman Brothers waren een van de eerste groepen die Indo Rock speelden, een benaming die Andy Tielman met lichte afschuw vervult. "omdat je apart wordt gezet. We waren Indische Nederlanders. Tielman is toch geen Indische naam ? Dus we maakten Nederrock. Nou ja goed, soms met Aziatische invloeden. Maar we brachten als een van de eersten Amerikaanse rock 'n roll naar Nederland." Dat was in 1956 toen het gezin naar Nederland kwam. Dat was ook het moment dat de door zijn vader geformeerde familiegroep Timor Rythm Brothers veranderde in Tielman Brothers. In Breda werden ze opgevangen na de repatriëring. De kou, het eten; het was aanpassen. "Maar al gauw speelden we in pension Smolders aan de Baronielaan. Prachtige tijd. We kregen van de regering een rijksdaalder per week per persoon, maar toen kostte een buskaartje nog 10 cent en een zakje patat 15 cent. Voor ons eerste optreden kregen we 150 gulden. Wat waren we rijk. In Eindhoven kregen we zelfs het dubbele. En toen we op de Wereldtentoonstelling in Brussel hadden gespeeld, stroomde het geld binnen." Omdat het de Tielman Brothers om de muziek ging en niet om de waarde van het geld, werden er gekke en leuke dingen mee gedaan. Geld moest rollen. Dus kwamen ze met een Rolls Royce of een grote Mercedes even terug naar Scheveningen. Lachen toch ? Midden jaren 80 gingen de vier broers en het zusje hun eigen weg. Andy Tielman nam vermoeid afscheid van Nederland en 'verdween in de bossen van Indonesië. "Ik had nog minder dan in een kampong, maar ik moest tot rust komen. Ik ging terug naar mijn jeugd." Een jeugdige vrouwelijke fan uit Duitsland, zijn huidige vrouw, spoorde hem op en zorgde er ook toen al voor dat zijn leven en loopbaan weer op de rails werden gezet. Ze woonden vijf jaar in Australië, waar hij ook optrad. En ze volgde hem op tournees door Amerika, Duitsland en nog een paar landen. "We hebben een paar jaar uit de koffer geleefd." Andy ziet de nog levende broers weinig meer; ze wonen allemaal ver weg." Maar ik voel dat ze het goed vinden dat ik als solist verder ga. Ik zing nog veel, maar ik speel geen Tielman-rock ‘n roll meer. Dat kan ik alleen met mijn broers." Hij heeft een aanbieding om volgend jaar vier maanden in Amerika op tournee te gaan. Andy Tielman moet er nog over nadenken. Kan hij dat Carmen en Loraine Jane aandoen ? Hij is toch tevreden met zijn werk in Nederland en met zijn Nederlandse fans ? "Ik krijg nog steeds zulke fijne reacties; ook van mensen die mij voor het eerst horen. Ik speel nu voor drie generaties; voor mijn eigen leeftijdsgroep, voor hun kinderen van 40 en voor de kleinkinderen van 20. Prachtig toch ?"

ANDY TIELMAN IS TERUG
"Voor mijn kindje wil ik jong blijven"
Bron: de Posthoorn - week 42 / 1998 door Marianne Apon

DEN HAAG - Andy Tielman is back in town. De inmiddels enigszins grijsgelokte rocker die eind 50'er, begin 60'er jaren met zijn broers de grondlegger van de Nederlandse roekmuziek werd genoemd, is met zijn prille gezin neergestreken in het Scheveningse. Samen met de liefdes van zijn leven, echtgenote Carmen en dochter Loraine Jane van 2,5 jaar, betrekt hij dezer dagen een topetage van een flat tegenover het Kurhaus. Een plek waar hij menig voetstap heeft staan. "Ja," mijmert hij in de vertrouwde ambiance van het Kurhaus met uitzicht op zee, "Palais de Dance, Kurhaus..... Hier is het toch eigenlijk allemaal begonnen. Trouwens alle goede artiesten komen uit Den Haag. Onze dochter (bij wie ook aardig wat muzikaal bloed door d'aderen vloeit) is overigens ook in Den Haag geboren." Tielman vertoefde veelvuldig buiten 's lands grenzen. Vanaf 1981 verbleef deze globetrotter in Azië, Australië, Nieuw Zeeland en Hawaii. In 1990 maakte hij zijn come-back met de cd Now and Forever en in 1996 verscheen zijn tot nu toe laatste muzikale werkje Loraine Jane, genoemd naar zijn oogappel. En eind deze maand viert de 62jarige 'krasse knar' zijn 50-jarig jubileum in Houtrust. Want, jawel reeds op 12-jarige leeftijd stond de kleine Andy op de bühne en zong hij de sterren van de hemel. Eerst in zijn geboorteland Indonesië en daarna in Nederland, België en Duitsland. Hij heeft duidelijk een 'aardje naar z'n vaartje', want ook zijn vader was beroepsmuzikant. De muzikale familie Tielman kwam in 1957 naar Nederland. Andy vormde met zijn broers Reggy, Ponthon en Loulou de succesvolle Indo-roekgroep The Tielman Brothers. "We worden wel de grondleggers van de Nederlandse rockmuziek genoemd. In het begin werden we volledig afgekraakt, maar de muziek is nu onsterfelijk," aldus 'The Godfather of the Dutch Popmusic' zoals hij ook wel genoemd wordt. Andy staat anno 1998 alleen op de bühne, contact met zijn familie heeft hij niet meer, maar "in gedachten zijn ze altijd bij me. Ik mis ze - allemaal, maar ik moet verder. "Even zag Tielman het niet meer zitten. "Ik vond het erg moeilijk om alleen verder te gaan en heb me toen teruggetrokken in de bush bush." Maar in 1981 was daar de reddende engel in de persoon van Carmen, toen nog zijn grootste fan en nu zijn vrouw, ze regelt zijn zaken en is moeder van zijn kind. "Zij heeft mij eruit gehaald." En dan: "'Eigenlijk ben ik nooit echt helemaal gestopt. Ik maak al vijftig jaar muziek en heb ervoor gevochten om in de muziek te blijven. Ik heb alles zelf moeten doen, Hilversum doet weinig voor je." Momenteel wordt hij - naar eigen zeggen - zoveel gevraagd dat hij zelf kan bepalen hoe vaak en waar hij optreedt. Vanuit Scheveningen reist hij daarvoor naar Duitsland, waar hij bijzonder populair is, of naar België. Voor volgend jaar staat er een tournee van drie maanden door Amerika op het programma. "Mijn vrouw en kind hebben me de impuls gegeven om door te gaan. Voor mijn kindje wil ik jong blijven. De naam Tielman zal niet uitsterven"

Andy Tielman - 1998NEDERLANDS ENIGE ECHTE ROCKER ANDY TIELMAN IS ONTWAAKT UIT ZIJN WINTERSLAAP

"Nederlands beste rocker Andy Tielman staat vijftig jaar op het podium"
 

"Ik speel tot ik niet meer besta"

Bron: BN/De Stem - dinsdag 13 oktober 1998 door Rob Musters


 Foto: Maarten de Groot
Van 1958 tot 1964 gold The Tielman Brothers, ondanks het ontbreken van grote hits, als de beste live-groep van Europa. Anno 1998 is zanger en meestergitarist Andy Tielman nog steeds op het podium te vinden. Volgend jaar toert The Godfather of Dutch Pop Music door Amerika. In oktober viert het 62-jarige wonderkind, dat zijn carrière in Breda begon, zijn vijftigjarig  jubileum als entertainer. Mocht iemand het in het jaar 2006 in zijn hoofd halen om de geschiedenis van vijftig jaar Nederlandse popmuziek te beschrijven, dan kan hij niet om The Tielman Brothers heen. Hoewel de band geen grote hits scoorde, valt hun invloed  op de vaderlandse popgeschiedenis niet te onderschatten. De Indisch-Nederlandse  groep nam in 1958 niet alleen de allereerste rock ’n rollsingle van Nederland op, Rock Little Baby of Mine, maar was in feite de eerste professionele band. De groep maakte naam met overdonderende live-shows waarbij gitaren door lucht vlogen, de drummer een dodensprong over het drumstel maakte, danspasjes perfect werden uitgevoerd en de kostuums glinsterden. Vooral Andy Tielman viel op met zijn baanbrekende gitaarwerk. Als gitarist was hij zijn tijd ver vooruit met stereo-effecten, dubbele snaren, het spelen met de tanden en het gebruik van feedback jaren voordat Jimi Hendrix er beroemd mee werd. Ook als zanger maakte Tielman indruk met zijn bereik van vijf octaven. Iedereen die de Indisch-Nederlandse familie heeft zien optreden is het erover eens dat de rock’n roll-formatie eind jaren vijftig en tot ver in de jaren zestig de beste live-act op de Europese podia was. Bandleider Andy Tielman houdt de herinnering levend aan de groep die in 1983 voor het laatst optrad: "Ik mis mijn broers nog steeds. Als ik optreed heb ik het gevoel dat ze naast me op het podium staan. Daarom beginnen mijn concerten altijd met Guitar Boogie als een soort eerbetoon aan The Tielman Brothers. Het is een nummer uit 1951 en het eerste liedje waar mijn broers en ik een rock’n roll-draai aan gaven door er drums aan toe te voegen. Ik blijf die nummers spelen tot ik niet meer besta", zegt Andy Tielman. Met zijn lange haren trots achterover gekamd, een suède shirt waarvan de mouwen half zijn opgerold, zodat de tattoos juist zichtbaar zijn en een zwartleren broek ziet hij eruit alsof hij de ruigste hardcore-tent tot bedaren kan brengen. Op ‘de bühne’ is Tielman echter niet meer de wilde rocker van weleer. Het huidige repertoire biedt voor elk wat wils met flitsende gitaarinstrumentals als Black Eyes en 18th Century Rock, Indonesische volksliedjes, rock’n roll-covers en mierzoete ballads als Little Bird en Maria, de twee hits van de Tielman Brothers in ’65 en ’67. Het podiumbeest lijkt na enkele koude jaren uit zijn winterslaap te zijn ontwaakt. Tielman: "Sinds de geboorte van mijn dochtertje Loraine Jane tweeënhalf jaar geleden ben ik een ander mens. Mijn vrouw en kind houden me rechtop. Ik had een paar slechte jaren. De band viel uit elkaar door de bemoeienis van buitenstaanders. Mijn broers emigreerden. Ik zag het niet meer zitten en zocht rust in de jungle van Indonesië. Dat lukte niet echt, want ik verwilderde, knipte mijn nagels niet meer en wilde niemand zien. Mijn vrouw Carmen is me komen halen. Zij heeft me gered. Zo voel ik dat tenminste. Ik wil er verder niet over praten. Mijn leven nu is belangrijker." De carrière van de slanke rocker die in 1936 op Celebes werd geboren kent de gebruikelijke pieken en dalen. Het pad bergopwaarts was dankzij de muzikale vader Herman Tielman snel gevonden. De vier broers Ponthon, Loulou, Reggy en Andy wilden op jonge leeftijd graag muziek maken en pikten de muzieklessen van vader verbazingwekkend snel op. Op twaalfjarige leeftijd stond Andy in 1948 voor het eerst op een podium. Binnen de kortste keren speelde de familie met succes in heel Indonesië onder de naam de Timor Rhythm Brothers. Als de band in 1957 naar Nederland vertrekt, zijn de jongens volleerde muzikanten. Bij de douane had de familie niets anders aan te geven dan tien jaar muzikale bagage.
De familie wordt ondergebracht in Breda. Tielman: "Breda is belangrijk voor me. Daar is alles begonnen. Ons enige bezit was een akoestisch gitaartje. Verder hadden we niets. We werden gehuisvest in pension Smolders op de Baronielaan. We bleven binnen liedjes zingen, want buiten vonden we het te koud. Enkele Bredanaars kregen daar lucht van en regelden optredens voor ons. Van een muziekwinkel kregen we zelfs gitaren te leen om op te treden. We mochten ze later betalen. Na twee concerten in Concordia en Hotel De Schuur hadden we geld genoeg, want die betaalden honderd gulden voor een optreden. We vielen bijna om van verbazing, want onze wekelijkse uitkering bedroeg twee gulden vijftig." De concerten van The Tielman Brothers sloegen in Breda in als een bom. Zo’n professionele band was in Breda nog nooit te zien geweest. The Tielman Brothers introduceerden in 1957 de ‘gevaarlijke’ rock’n roll in de slaperige provinciestad met alles erop en eraan. Een flitsende show vol technische hoogstandjes liet de Bredase tieners sprakeloos achter. De band was al snel te groot voor Brabant. De groep kreeg contracten aangeboden in België en Duitsland. Een jaar later was The Tielman Brothers de best betaalde band van Europa. "We konden in Duitsland erg veel geld verdienen. De belangstelling voor rock ’n roll was daar flink aangewakkerd, omdat Elvis Presley in 1958 in Duitsland gelegerd was. We hebben jaren bij de oosterburen doorgebracht. In Nederland voelden we ons niet geaccepteerd. Het leek wel of rock ’n roll hier verboden was. Mies Bouwman kraakte ons totaal af op de televisie. Muziekverkrachters werden we genoemd", zegt Tielman. Veertig jaar later krijgt Tielman alsnog het eerherstel waar hij recht op heeft.
Tijdens het festival ter nagedachtenis aan de twintigste sterfdag van Elvis Presley in de Rai vorig jaar vervulde Andy Tielman een hoofdrol. Een bomvolle zaal onthaalde hem als een held. Recente boeken over het ontstaan van de popgeschiedenis in Nederland als Rock’n Roll in rood, wit, blauw, Elvis in Nederland en Rocking Ramona schilderen The Tielman Brothers af als de aartsvaders van de Nederlandse popscene. Hoe het ook is. Volgend jaar gaat de Nederlandse zanger op tournee door de VS, waarbij de Amerikanen hem presenteren als The Godfather of Dutch Pop Music. "Jammer dat ze dat in Nederland niet opmerken", verzucht hij nog maar eens.

"ANDY, JE BENT DE ALLERGROOTSTE"

Bron: Haagsche Courant - 3 november 1998 door Tom van Rijswijk

Den Haag - Als 33-jarige zag de Indische Sientje in haar woonplaats Bandoeng een optreden van de Timor Rhythm Brothers. Vijftig jaar later staat 'Oma' Sientje, inmiddels 83, op het podium van de Haagse Houtrusthallen met de enige nog overgebleven muzikant van de Timor Rhythm Brothers: Andy Tielman. Afgelopen zaterdag feliciteerde zij als oudste fan Andy Tielman met zijn vijftigjarig (!) artiestenjubileum en overhandigde zij hem een Oscar met daarop de inscriptie: 'Andy, je bent de allergrootste! Je fans'. En die fans - een kleine tweeduizend - waren het er roerend mee eens dat hun idool eindelijk eens in het zonnetje werd gezet. Ze waren met z'n allen - blanda's en Indo's - naar Den Haag, dé Indische stad van Nederland, gekomen om samen met hem een feestje te bouwen. En een feest wérd het, vooral toen ook nog zijn jongste fan met bloemen op het podium verscheen: z'n eigen dochtertje Loraine Jane van tweeënhalfjaar. Vergeten Andy Tielman leek de laatste jaren vergeten door Hilversum. Ook al trok hij volle zalen, radio en tv bleven tot voor kort doof voor de man die inmiddels de grondlegger van de Nederlandse popmuziek wordt genoemd. Met zijn broers had hij de rock 'n' roll naar het brave en saaie Nederland van de jaren vijftig gebracht. Had hij in de Verenigde Staten gewoond, dan zou hij allang in de Hall of Fame zijn opgenomen, daarvan is iedereen overtuigd. Organisator Rob Andeweg besefte dit terdege en nam de taak op zich om het vijftigjarig artiestenjubileum van Andy Tielman in Nederland niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Hij bestookte vooraf de media en zie, ineens meldde iedereen zich voor een interview: kranten, radio en tv, met ais klapstuk gisteravond een reportage in het actualiteitenprogramma 'Netwerk'. Hierin werd nog eens gememoreerd hoe groot het belang van de Tielman Brothers voor de Nederlandse popmuziek is geweest. Herman Brood en Wally Tax kwamen er zelfs aan te pas om voor de camera hun bewondering voor Andy en zijn broers uit te spreken. Sentimental journey Tijdens zijn jubileumconcert nam Andy Tielman zijn fans mee op een 'sentimental journey'. Hij begon solo met het Indische liedje 'Ketjil, ketjil', dat hij in de jaren veertig als kleine jongen van zijn vader had geleerd. Maar Andy Tielman mag dan inmiddels 62 zijn, met zijn halve eeuw podiumervaring weet hij als geen ander hoe hij een zaal moet bespelen. En zodra de zes leden van zijn band op de bühne waren verschenen, ging Tielman op de turbo-stand. Met virtuoos gitaarwerk in 'Black Eyes', 'Swing it up' en '18th Century Rock'. Maar ook met zijn vier octaven tellende stem in 'Blue Bayou', 'Keep-a- knockin' en 'My Maria'. Veel Elvis, ballads en af en toe 'gouwe ouwe' als 'The great pretender', 'Return to me' en 'Buena sera signorita'. Voor de aanwezigen soms een onverwachte keus, maar het schetste de veelzijdigheid van een band als die van de Tielman Brothers, die werkelijk van alle markten thuis waren, mede door de 'opleiding' van pa Tielman. Op een gegeven ogenblik hief Andy zelfs een rockversie van 'En datteme toffe jongens zijn, dat willen we weten' aan.; Een curieus nummer dat hem zo maar inviel en waarvan zelfs de bandleden niet wisten dat het op het repertoire stond. Andy zong dit lied al samen met z'n broers in 1946 tijdens een parade in het toenmalige Nederlands-Indië voor de blanke Hollanders.
 

email: indorock@xs4all.nl
 GEHEEL OF GEDEELTELIJKE OVERNAME VAN ARTIKELEN OF FOTO'S IS
UITSLUITEND TOEGESTAAN MET TOESTEMMING EN BRONVERMELDING.©®

TERUG NAAR INDEX

Henk Looijestijn - 2001

Uw reactie op mijn site is van harte welkom.
indorock@xs4all.nl

Muziek: Tielman Brothers - I Can't Forget You